Goud...

Donderdag 30 juli, Kanne

Ondanks dat gisteren Jaap bij terugkomst rondje boodschappen Maastricht vertelde dat de heuvels flink wat power van onze fietsen vragen, zijn we ’s middags een poging gaan doen een van de knooppunten fietsroute te doen. Maar zoals vaker vertoond, in het begin gaat het prima, alle benodigde info wordt steeds weer gevonden en dan ineens gaat alles mis. Dan dolen we maar wat rond en hoe we ook kijken en discussiëren met elkaar (?!) gaan we meestal, ook nu, dezelfde weg terug. Een andere oplossing hebben we niet. Het is hier prachtig en dit vanaf twee richtingen (ahum) bekijken, is geen keer teveel. Tussen, nog van die in mijn herinnering dan, ouderwets korenvelden. Volle dikke aren. Rijp voor de oogst. Ik blijf het altijd als een van  mijn liefste jeugdherinneringen zien. Op een stokoude dorsmolen stond ik als beginnende puber tussen die bruingebrande jongens schoven in een dors luik te stoppen. Een houten dorsmachine die, nog via  leren riemen aangedreven,  aan de ene kant blokken stro en aan de andere zakken graan leverde. Ik verdiende daar flink wat zakcentjes mee. Wat ik daarmee deed? Uitgeven op de kermis in die tijd. Ook leuk….

Een prachtig tafereel rond dat dorsen eigenlijk. Grote houten wagens volgeladen met schoven graan netjes in rij, nog met van die stevige knollen met sokken ervoor. Bergafwaarts met luid piepende, bijna krijsende remmen waren ze gearriveerd. Dit geluid was zo bepalend voor me, dat het bijna als muziek in mijn oren klonk. Een synoniem voor gezelligheid. Dagenlang zag je ze uit de velden in de omgeving rond het dorp komen. Tientallen. Mijn grootouders hadden daarbij een klein winkeltje waar allerlei versnaperingen verkocht werden. Onder andere ijskoud bier. Bavaria, geloof ik. En vlakbij  een station. Ook nog. Er was altijd veel te doen daar. En was het in mijn herinnering toen prachtig weer, altijd snikheet, dus veel aanloop bij de winkel en dus heel veel gezelligheid.

Zo stond ik te mijmeren in de …..regenbui die daar kort opvolgde. Eentje! Net op tijd om nog achter een dikke boom kunnen schuilen. Maar wat was dit heel even “een gouden moment” ….