Speedy Gonzales in België....

Woensdag 2 september, Willebroek

Schreef ik gisteren nog dat ik dacht de scheepvaart hier een snelheid van zo’n 12 kilometer aanhield (net als in Nederland ????), las ik in de Anwb Almanak dat er op het Zeekanaal waar wij intussen voeren, wel 18 (!) kilometer mochten. En volgens ons, deden ze dat ook echt. Ze vlogen voorbij. Wij varen plusminus 8 a 9 kilometer, dus die gaan twee keer zo snel. Het is een heel breed kanaal en heb je er in principe niet echt veel last van, maar ja ze zitten wel ‘zo op je kont’ als je even niet geconcentreerd bent. Niet gebeurd gelukkig. Het leverde af en toe wel spannende plaatjes op. De brug die geopend moet worden, nog duidelijk gesloten. Geen beweging te zien.  Alle lichten op rood en zo’n Speedy Gonzales met een soort doodsverachting  in volle vaart er op af.

"Amistade" als een echte Speedy Gonzales

ROOD......

Groenlicht? Hoezo? Hartstikke rood, zelfs geen groen-rood afwachten. Gaan! En dat hebben we vaker gezien deze dag. Behoorlijk spectaculair, maar als het nou mis gaat….wat dan? 

Onze ervaring is juist dat je steeds keurig moet wachten, zeker in België tot je bij een brug groen licht krijgt, anders gaan ze verschrikkelijk te keer tegen je. Dat doen ze trouwens al bij groen-roodlicht, je zal en moet wachten! Hier blijkbaar niet, andere regels? De brug was net hoog genoeg en roetsj, daar ging die zonder ook maar iets aan vaart geminderd te hebben er onder door. Haast Sciences fiction.

Deze brugwachters namen regelmatig uitgebreid de tijd om ons ook nog mee te laten gaan, lang nadat de beroepsschippers al uitzicht waren. Iets wat we zeer waardeerden. Soms waren we zeker nog een kilometer van de brug verwijderd. De verrassingen in dit kanaal zijn, wat de marifoonkanalen betreft, ook groot. In de boeken staat het een en op de wal iets anders, en andersom. Zeer verwarrend. Roep iemand op en je weet niet of men je überhaupt wel hoort. Wachttijden kunnen behoorlijk uit de hand kunnen lopen. En geen fatsoenlijke aanlegplaats te vinden. Deze keer gebeurde dit niet, wel zo prettig.

Natuurlijk zo’n soepele man via de marifoon uitgebreid bedankt. Dat kan nu makkelijk aangezien ze hier (ook) Vlaams spreken. In het Frans zou ik niet verder komen dan: “Merci.” Onze talenkennis is net iets groter dan ‘pappa fume une pipe’, maar ook niet veel meer.

Intussen zijn we ons aan het voor bereiden om een flinke slag te slaan in de diverse supermarkten. De fietsen staan ‘op de kant’ en het maken van lijstjes kan beginnen. Het heeft lang geduurd voor we een goede mogelijkheid hadden om onze voedsel voorraad op ’t oude, ruime peil te kunnen brengen.

Ik zou wel weer eens een BBQ lusten…..