Dinsdag 1 september
Brussel
(Halle hebben we
vanwege de slechte aanlegmogelijkheden, moeten overslaan.)
Grote schepen varen met een stevig vaartje hier voorbij. De
lijnen staan te kermen van spanning. Eigenlijk vinden we hun snelheid aan de
hoge kant, terwijl het misschien helemaal normaal is, namelijk 12 kilometer . Brussel,
een haven waar we nooit graag liggen, rommelig uitzicht, lawaaierig door het
verkeer dat er langs vliegt, neen niet onze smaak. Maar we moesten wel
gisteren. Halverwege waren we het door de hoge temperatuur en het vele
vrachtverkeer dat je meestal tegemoet kwam, dat is prettiger dan achterop gelopen
worden, behoorlijk ‘versleten’ en keken we uit of er ondanks dat er op de kaart
niets van een aanlegplek te vinden was, er iets was waar je met een beetje creativiteit
toch vast zou kunnen knopen. Vlak voor sluis Ruysbroek dachten we iets te zien,
maar het feit dat de fietsen er niet af konden en er niets te wandelen was voor
Tommy, beton en straatstenen, geen gras dus, maakten we uiteindelijk toch weer
los en voeren we verder de sluis in. Intussen kwam de voorspelde donderbuien zichtbaar
aan. Begon ook flink te waaien en werd onze drang om een ligplaats hoe dan te
vinden, steeds sterker. Uiteindelijk zagen we wat dat ‘ergens’ op leek en na een paar minuten lagen
we stevig vastgeknoopt vast toen de donderwolken in grote getallen boven ons
hingen. De Bimini hield zich goed en nog een paar minuten later was alles weer
helder! He, hè dachten, wij blijven hier liggen tot morgenochtend. Allebei
zochten een ‘bedje’ op en we waren snel onder zeil. Tot….. het water zakte en
we ontdekten dat we op stenen lagen te wiebelen. Wegwezen dus. Hadden we dat
niet eerder kunnen ontdekken? Deze keer effe niet. De dieptemeter was een
aantal kilometers terug in de sluis in de hik geschoten, en moest gereset
woorden, wat er bij het gehaaste vastmaken bij inschoot. Ook daarna dus, want we
kozen voor rust en die dieptemeter die kwam later wel een keertje aan de beurt
vonden we. Lijnen los, intussen was het zes uur ’s avonds en moesten we elders
iets beters zien te vinden. Vlak voor sluis Molenbeek dachten we een aanlegkade
met bolders te zien, waar een tijdje darvoor al een motorjacht een poosje had
gelegen. Konden we net vanaf onze plek zien via de verrekijker. Dieptemeter
deed het intussen weer, wij heel langzaam naar de kade en op dat moment ….BOEM!
Een, ja wat lag daar op de bodem waar wij stevig tegen aan voeren. Schrik, weg
hier, precies op het ogenblik dat een kanovaarder ons passeerde. Die schrok
zich de t….. logisch natuurlijk, wij waren bezig met overleven, maar hij ook!
Een enorme scheldparade werd over ons uitgestrooid. Onverstaanbaar, maar we
begrepen wel wat hij bedoelde.
Intussen was het over zevenen geworden en ik had ‘uitgevonden’
intussen dat de sluizen hier tot half acht draaiden. Zouden we nog geschut
kunnen worden? Achter ons lag een groot vrachtschip ook te wachten. Net toen we
dachten dat alle oproepen van ons aan de sluismeester niet overgekomen waren,
klonk er gefluit van iemand en die gebaarde ons de sluis in te varen. Nu! Wat
we ons geen twee keer lieten zeggen en bijna vijf meter zakten. Als enige! Gelukkig
waren we een beetje helder geworden na onze siësta en hadden we lijn genoeg om
die afstand zonder narigheid te overbruggen, mogelijkheden van vastmaken in de
muur, ho maar, en voeren naar onze laatste
mogelijkheid van aanleggen voor de nacht, naar de haven in Brussel. De stress
momenten waren nog steeds niet op! Daar waar het kanaal aan de smalle kant is,
voer ons een schip tegemoet waar we echt van schrokken. Hij nam bijna de gehele
breedte van het kanaal in beslag. Aan stuurboord zijde, rechts dus, waren vele
mogelijkheden om vast te maken waar we deze passage rustig af konden wachten.
Namen we aan…. De lijn, eentje slechts, afstanden tussen de diverse bolders
voor ons onbereikbaar, hield zich gelukkig goed, jankte behoorlijk en we waren
opgelucht ook dit gebeuren weer overleefd te hebben. Na aankomst in de haven
van Brussel waren we helemaal kapot en van warm eten maken kwam niets terecht,
we konden nog slechts de moeite opbrengen om wat boterhammen naar binnen te
schuiven….. “Wat een dag!!!!!”
Zowel het kanaal Charleroi-Brussel als de haven in Brussel,
zullen ons in de toekomst niet meer zien. Dat verkeer, scheepvaartverkeer met
zijn gigantische breedtes, af en toe huiveringwekkend, en wij als klein droppie
daarmee geconfronteerd worden, is voor ons te stressvol. We worden oud….(?!)
(Even nog geen plaatjes, die volgen later nog. Niet van de spannende momenten, want die vergeten wij altijd dit fotograferen...)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten