Toen...

Maandag 7 september Antwerpen

Het was een redelijk makkelijke tocht. De sluis Wijnegem met z’n 6 meter naar beneden, ook geen probleem. Dit kwam oa omdat we als enige in die sluis lagen. Verder was het scheepvaartverkeer toch wel heftig. Niet zo zeer veel maar aan de forse kant. Ze mogen golven van maximaal 40 cm maken, maar daar trekt niet iedere schipper zich wat van aan. Het lijkt trouwens wel of de schepen met de jaren steeds groter, breder worden. Elf, twaalf meter breedte zijn geen uitzondering. En als er ook nog gewerkt wordt in het kanaal, zoals het Netekanaal, wordt het wel erg smalletjes.

  

Halverwege de middag kwamen we aan in het Willemdok. De gemeentehaven van Antwerpen. Zoals altijd kwam de havenmeester in zijn rubberbootje ons tegemoet gevaren en voer voor ons uit om een aanlegplaatsje aan te wijzen. Verrassend, ‘t was zelfs nog steeds een van de mannen van jaren terug. Met hond, een echte dame. Als of de tijd had stilgestaan. Dat bleek echter alras heel anders te zijn geworden de afgelopen jaren. Jammer.

De haven lag behoorlijk vol. Alleen in de passantenhoek, daar konden er nog wat bij. Zoals wij dus. Duidelijk is te zien dat de Gemeente de havenfaciliteiten weer heeft uitgebreid. Meer steigers, nieuwe hekken alleen de verlichting is nog steeds minnetjes. En hier is in de loop der tijd ook de bebouwing rondom behoorlijk opgeknapt. Gerenoveerd. Niet alleen de haven dus maar ook de omgeving, deze is hier en daar compleet vernieuwd. Ziet er allemaal fris en vrolijk uit. Echter deze face-lifting heeft voor ons toch iets minder leuks gekregen. Het boten bestand is er een van de duurdere klasse geworden. Ziet er allemaal zeer gelikt uit.  Evenals de winkels hier aan de kade, ooit van die kleine leuke zaakjes, beetje rommelig, maar altijd interessant zijn vervangen door chique zaken. Zelfs onze geliefde watersportwinkel “Landmeter” even als “Francois” waar je voor al je watersport artikelen terecht kon, zijn weg! Het restaurantje waar je garnalen kon eten, die wijd en zijd bekend stond als het restaurant voor de Gamba’s, weg! De kleine frietkots aan de haven, weg! Dat leuke lunchzaakje, waar je tussen de middag zo heerlijke broodjes kon halen, weg! Zit nu een luxe fietsenzaak!!!!

We moeten zelfs ineens ook een hele toer uit halen om aan gasfles te komen. Kilometers verder pas een mogelijkheid. Lekker, als je niet over een auto beschikt. Vroeger, vroeger wandelde je met je karretje even naar de overkant, richting de Museumhaven en haalde je daar je gasflessen. Nu, nergens een gasstation, ja in Schoten. Voor die duurdere boten waarschijnlijk geen probleem, want op het havenkantoor lag een keurig stapeltje visitekaartjes waar deze firma zijn reclame over gasleveringen mee maakte. Ineens is zo’n haven de onze niet meer. Ik denk met weemoed terug aan het geluid van de paardenhoeven in de avond wanneer de koetsjes terug kwamen van hun rondritten in het stadscentrum. Een voor een de grote Remise in rijdend waar ook de paarden gestald werden.  

Nee, daar staat het Museum aan de Stroom (MAS), een groot modern gebouw. ’t Geeft ons zo’n ongelooflijk dubbel gevoel waar we eigenlijk geen weg mee weten.