Badkuipen...

Zondag 30 augustus Lift van Ronquires

De tocht gisteren tot hier was zeer slaap verwekkend. Saai dus. Wel prachtig weer, dat maakte alles toch nog een beetje gezellig. Maar verder viel er niet veel te beleven. Weinig scheepvaart, waarschijnlijk omdat bij Brussels alles nog op slot zit, Lembeek en Anderlecht sluis zijn gesloten tot maandagochtend (morgen dus) twaalf uur.

Tijdens ons vertrek uit Strepy-Thieu kwam net de Police de Navigation aanrijden. Wij stonden op dat moment onze laatste lijntjes los te maken en hadden bepaald geen zin in een onderhoud met deze lui als je de bak in mag. We schonken ze geen blik waardig en bij vertrek heb ik, terwijl wij naar Aad en Dieuwke stonden te zwaaien, ook hen nog een zwaai-veeg meegegeven, maar ook zij negeerden ons totaal. Overigens de dag ervoor hadden ze de Zwalker al ‘te pakken’ en hun papieren bekeken. Geen brandblussers en zwemvesten zoals soms bij andere controles. Dus kwamen ze duidelijk voor ons!

Omdat we niet meteen de bak van Strepy-Thieu in mochten, alles stond op rood, parkeerden wij onze boot achter de reeds wachtende daar. De Politie zagen we bij onze ‘overtocht’ als een speer naar boven rijden, de brug over, daar weer naar beneden richting de kade waar wij aanlagen. Maar ja een hoge muur plus hek en om daar vanaf te springen, of helemaal van af het begin van de kade naar ons toelopen? Nee, daar lag nog een niet gevisiteerd slachtoffer en dat was blijkbaar genoeg voor ze , want het bleef bij die ene. De rest voor ons kwam ook niet meer aan de beurt. Eens zullen ook wel zo´n bezoekje krijgen. Is dat erg? Nee natuurlijk, we gaan er vanuit dat alles bij ons aan boord in orde is.

Nu liggen we boven bij de bakken van Ronquires, liften dus. Nu niet steil omhoog of omlaag maar schuin naar beneden of naar boven. Het is hier oorverdovend stil. Geen verkeersgeluiden, jammer genoeg ook geen vogeltjes die je hoort kwetteren en ook nog windstil. Uitstekend geslapen dus. Een flink stuk terug daar waar weer een beetje groen is, gras voor Tommy, stikt het van de muizen. Een feest voor hem, een wanhoop voor Jaap. Fatsoenlijk te wandelen valt er niet, want Tommy springt alleen maar van muizenhol naar muizenhol. En dat een kwartier lang over een gebied van niet groter dan een vierkante meter. En dan eenmaal uit gesprongen, op naar een volgende plek met de zelfde rituelen. Vreselijk…. Ik denk, omdat we ver van de bewoonde wereld zitten, zo’n 75 meter hoog, lopen die weinig kans om door katten gevangen te worden. Hier beneden is het vlak, licht heuvelachtig dat wel, maar geen bossen, hoofdzakelijk grasland. Geen grote groepen bomen die roofvogels in kunnen herbergen en/of schuilplaatsen kunnen bieden. Zo kan er een gigantische muizenpopulatie ontstaan, die je versteld doet staan. Jaap zag steeds vier, vijf  soms nog meer muizen voor Tommy uitrennen.

Eigenlijk is het raar om te beseffen dat je nu in een soort grote badkuip gevuld met water ligt, waar het gewone leven onder je gewoon door gaat. Je ziet het niet, horen ook niet, en je weet dat het daar er wel is. Straks gaan we weer verder, dat betekent de bak in naar beneden. Nu geen zes minuten, bijna geluidloos naar beneden zoals bij Strepy-Thieu, maar een klein half uurtje van knerpende en piepende  wielen via rails de bak van Ronquires laat zakken.

Iets nog over het weer: Het is prachtig en het wordt volgens zeggen bloedheet!