Lage waterstand

Maandag, 17 augustus Auvelais

Namen vanmorgen uitgezwaaid en links af de Sambre opgegaan. Met voor ons uit een vrachtschip, die duidelijk sneller voer dan dat wij wilden. Maar zo’n race partij als gisteren is even leuk, alleen niet te betalen. Ja door ons dan. Drie sluizen en ze gingen allemaal even soepel. Ondanks dat er een paar lastige tussen zaten. Groot verval met een minimum aan bolders. Ze houden hier blijkbaar niet van pleziervaarders….Maar tegenwoordig weten we daar aardig raad mee, en zijn de verrassingen steeds zeldzamer.

Over het verzamelen van de recreatie om geschut te worden, hebben we tot nu toe niet veel gemerkt. Wij hielden er meer rekening mee dan zij denken we. We zijn zelfs al een paar keer in een sluis van soms wel 200 meter lengte helemaal alleen geschut. Terwijl er op de televisie toch regelmatig over gesproken werd dat er maatregelen genomen waren in verband met de lage waterstand. Zoals ik al meldde, hier in dit gedeelte van België in ieder geval niet! Wij kunnen ons nog wel herinneren dat in Frankrijk we soms een uur moesten wachten tot er zich een volgende recreant aandiende. En dan werd er pas geschut. Gelukkig nog niet meegemaakt deze trip.

Intussen liggen we aan een prima steiger vlakbij Auvelais. Bij aankomst helemaal leeg, nu vol! Een paar min puntjes verder, er raast om de vijf minuten een nel trein voorbij en er is af en toe een vrachtschip die ‘vergeet’ zijn schroefwater ietsje te minderen als hij ons passeert. Om de steiger te verlaten moet je een trap op, waar je met onze fietsen niet omhoog kan. Jammer want er ligt vlakbij een piep klein dorpje. Verder is het hier dood en doodstil.

Voor Tommy is het hier minder leuk, want dit is de plek waar hij de grootste schrik van zijn leven kreeg te verwerken. Jaap kon hem nog maar net hanteren en rustig krijgen. Ze waren aan het wandelen toen er zo’n  trein op 10 meter afstand voorbij raasde. Dat was teveel voor dat kleine beestje, en nu nog zit hij bij elke volgende trein met grote ogen hem na te kijken. Als of het een gigantisch monster was dat hem probeerde op te vreten. Terwijl daarvoor, binnen in de boot totaal niet reageerde op dit treinen geweld. Maar ineens zo vlakbij, dat was blijkbaar ‘ietsje’ teveel voor hem. Om te troosten snel een stokje voor hem gepakt uit de la, die Tommy ongetwijfeld de snoepjes-la zou willen noemen. Als die open gaat komt er altijd iets lekkers uit. En…hij zoekt graag even mee.

Daarom al een reden om hier niet lang te blijven. Morgen weer verder. Naar Charleroi. En dan even richting Franse grens tot Erquelinnes en weer terug. In de regen waarschijnlijk. Maar aan het eind van deze week moet het weer mooier worden…..