'ON-rustig.......'

Dinsdag 11 augustus, Profondeville

Tien kilometer, meer was het niet. Wel drie uur later! Het zat weer eens niet mee met de sluizen gisteren. De eerste bij La Plante, sluis 9 duurde en duurde maar. Geen antwoord via de marifoon, wel een gesprek te horen met een beroeps. Uiteindelijk zagen we die achterop komen. Kijken hoe lang die is en …. Te lang! Konden we niet meer bij. Dat wordt dus een volgende. Hopelijk zonder beroeps, want dan blijft dit probleem zich voor doen. Die kwam er, maar was slechts 80 meter en daar kon we, als de schipper een beetje wilde meewerken, makkelijk achter. De sluis had een lengte van 100 meter. En zo gebeurde het. De beroepsvaarder bleek een Nederlander te zijn. Uit Maasbracht. Had zelf ook een “schepie”zoals hij zijn bezit noemde. En kende het probleem. Geen schroefwater, was zelf zoveel mogelijk naar voren geschoven, alles gedaan om ons tegemoet te komen. Hartelijke bedankt.

Het pleziervaartuig dat met ons ook op een mogelijkheid lag te wachten, durfde het blijkbaar  niet aan. Kan me best voorstellen. Onze ervaringen op dit gebied zijn ook niet altijd even vrolijk. De volgende sluis, Tailfer, met nummer 8 ook geen antwoord maar we kregen groen en maar hopen dat de beroepsvaart wegbleef. Dat deed ie, maar het werd wel heel lang wachten op drie andere recreanten. Geen vrachtvaarder zo bleek gelukkig. Weer een uur weg. Uiteindelijk Profondeville. De aanlegsteigers waren totaal vrij. Plaats genoeg. Wij blij.

Jaren geleden zijn we hier ook geweest en hadden daar prima herinneringen aan. Mooie omgeving, rustig en het autoverkeer is kilometers verderop. En…. een restaurantje vlakbij! Dus? Aangelegd! Het bleef rustig. Uren, totdat zich de eerste waterskiërs vertoonden. Met grote, snelle boten vloog de een na de ander voorbij. Hoezo rustig…. Ons schip ging net zo te keer als een tijdje terug waar de beroepsvaart hetzelfde veroorzaakte. Die konden er niets aan doen. Ja die waterskiërs natuurlijk ook niet, maar ik denk niet dat we deze plek ooit nog zullen herkiezen. Meer lijnen er bij, meer stootwillen plaatsen en maar hopen dat het over gaat. En dat ze er zelf genoeg van kregen. Dat was ook zo, maar toen was het al half tien in de avond. 

’s Middag op de fiets nog een klein toertje door de omgeving gemaakt, tenslotte moet je hier en daar ook eens wat van de omgeving gaan bekijken. Het op achterdek zitten te doezelen is verleidelijk, maar niet altijd even ‘productief’. ’s Avonds nog bij dat restaurantje heerlijk gegeten. Prima keuken. Tommy had het wat minder in die tussentijd naar ’t zin. Had, bij terugkomst na ons copieus diner, zijn hele maag inhoud op de ‘mat’ vlak achter de deur van binnenkomst geplaatst. Welkom!